25 Yaşındayım: Aman Allahım!!!
Hangi ara oldu bu? Ne ara zaman geçti? Bu aralar sık sık dillendiriyorum bunu ama bir türlü kabullenemiyorum.
Aklımda sürekli dolanan bir tilki, onunla boğuşup duruyorum. Yaşlandığımı söylüyor, hayattan neler beklediğimi ve neleri başarmış olduğumu sorgulatıyor bana. Mutlu muyum? Mutsuz muyum? Hayatın neresindeyim? Arkadaşlarım, dostlarım yani hayat yoldaşlarım kim? Neler yapıyorum, acaba hayatı boşa mı harcıyorum, daha mı dolu dolu yaşamalıyım günlerimi... falan! Liste böyle uzar gider ama en kötüsü de ne biliyor musunuz; yüzümdeki kırışıklıkları gündeme getiriyor:(
Çok zeki bi tilki; beni nereden vuracağını iyi biliyor;)
Eski fotoğraflarımı çok kurcalar oldum sayesinde bu günlerde. Sürekli bir karşılaştırma halindeyim. Hadi kendimi geçtim; liseden, üniversiteden tanıdığım arkadaşlarımın fotoğraflarına da sardım. Kim nasıl değişmiş üşenmeden inceliyorum. Ve olay fotoğraflarda kalsa yine iyi:( Karşımdaki insanlarla konuşurken bazen kendimi yüzlerini, kırışıklık izlerini incelerken buluyorum kendimi, kopuyorum o an konuşmalardan.(Eminin karşı taraf için çok rahatsız edicidir bu yaptığım. Çok kızıyorum kendime bunu yaptıktan sonra)
Kabul edemiyorum ben benden 5-6 yaş kadar büyük insanların göründüğü gibi görünecek olmayı. Benim 30 yaşındaki bir insana baktığımda gördüğüm şeyleri 17 yaşındaki birinin bana baktığında da görüyor olması fikrine tahammül bile edemiyorum. Son zamanlarda beni en çok mutsuz eden düşünce bu. Enerjimi alıyor, moralimi bozuyor...
Yaşlanmayı durduramayacağım gerçeğini de değiştiremeyeceğimden eminim. Tek isteğim bu olaydan bu kadar korkmaktan ve kafama takıp mutsuz olmaktan vazgeçmem. Ne dersiniz, yapabilir miyim? Nasıl yaparım daha da doğrusu? Şu tilkiyi vursam falan mesela?
